Het is vrijdagochtend 8.25 uur en ik ga zo de NSL Solo Run 5 km lopen. Vanaf de parkeerplaats ingelopen en nu sta ik bij de fietsenstalling bij de kruising Oorlogsweg en Duindamseslag oefeningen te doen.

Wanneer heb ik eigenlijk voor het laatst een wedstrijd gelopen? Dat zal 34 jaar geleden zijn, een 400 meter op de atletiekbaan Overvecht in Utrecht.

Het stormt en ik bedenk mij met een glimlach “Ik heb straks wind mee op het strand”.

Wat voor een tijd ga ik lopen? Ik hoop zo’n 31 á 32 minuten, maar misschien is net onder de 35 minuten reëler.

Beetje nerveus, maar ja, moet nu toch gaan starten. Ik pak mijn mobiel en start de NRC-app (Nike Run Club) op. 3, 2, 1, en ik begin op de Oorlogsweg richting het noorden naar de eerste duinopgang. Loop ik nu te hard of toch niet? Geen idee. Duinopgang, wat is dit zwaar? Wat een diepe gaten in het zand. En opeens kom ik tot de conclusie dat ik op de opgang van de paarden loop. Ja, vroeger moest ik op de 800 meter aan de binnenkant van de baan lopen, dat scheelde meters! En nu heb ik ook de binnenbocht genomen. Dom!!

Op het strand is het afgaand water. Hoog op het strand loopt een breed bandenspoor, dat ik kan volgen tot aan de volgende duinopgang, net voor de Nora-toren. Wind in de rug is niet verkeerd .

Dan de tweede duinopgang. Jeetje, wat is deze stijl. “Blijf hardlopen, niet wandelen” denk ik bij bijna elke stap. Mijn bovenbenen!! Ben bijna boven, ben kapot en wandel toch even . Ik vervloek Robin Gerlof. Hij had toch ook een vlak parcours kunnen uitkiezen. Als ik denk dat ik op de top van de duin ben, blijkt dit toch niet zo te zijn. Er ligt nog veel zand schuin omhoog (vals plat) voor me. Wat was het lopen op een atletiekbaan vroeger toch fijn. Geen zand en geen duinen! Eindelijk naar beneden. Ik hoor mijn 2 km-tijd en denk “mmmmmm, kan beter”.

Dan de Noraweg richting Stayokay, die lijkt vlak maar is het niet. Moet twee keer wandelen tot het 3 kilometerpunt net voor het parcours rechtsaf gaat. De 3km-tijd is niet best.

Ik probeer na de bocht te versnellen en daarna weer rechtsaf het geasfalteerde fietspad op. Versnellen lukt wel, maar ik moet dit later toch bekopen, wandelen. Weer hard(er) lopen, bekopen, wandelen, hard(er) lopen, bekopen enz. Ik vond vroeger op de baan 800 meter al ver en de tweede ronde waanzin. Nu 5 km! Waar ben ik aan begonnen. Kom op, doorlopen. Ik ben er bijna. Nee, toch niet. De kruising van de fietspaden is toch iets verder weg. Ik pers er uiteindelijk iets uit wat voor een versnelling moet doorgaan. Yes, ik ben er!! 5 km en 16 meter, 35 minuten en 25 seconden. Blij dat ik er ben. Ben kapot. Zeven keer gewandeld. Ik baal van mijn tijd en heb gelijk al revanchegevoelens. Ik wil deze tijd graag verbeteren.

Ik loop rustig uit, doe mijn cooling down, rij naar huis, douch en ga aan het werk. En na mijn eerste online vergadering denk ik “Ben toch wel trots, 5 km hardgelopen! Deed ik in mijn jeugd niet.”

 

Een Solo Runner