De tweede poging slaagt beter, de springveren zitten recht, het horloge staat op stand ‘supertijd’ en op het strand zie ik in de verte al snel de strandopgang van Nederzandt liggen. Ik ben begonnen aan de NSL Nederzandt Solo Run. Nu de Elfstedentocht definitief niet doorgaat is dat een ook internationaal erkend alternatief, ook al is er op strand gestrooid waardoor het ijs is verdwenen. 

Ik ben expres heel vroeg begonnen, want ‘s ochtends is het nog wat kouder. En, het is gewoon natuurkunde, de aarde krimpt als het koud is, dus dan is de afstand iets korter! 

Het strand is goed, het weer is goed: een klein beetje wind, zonnetje er bij, de strandlopertjes trippelen gezellig op mijn snelheid mee, zelfs de schuimkoppen van de golven lijken mij aan te moedigen: wie doet mij wat? Daar komen de palen van strandreservaat Noordvoort al in zicht! Ik ben net door Max Verstappen voorbij gescheurd en zo te zien wuifde hij vrolijk vanuit zijn bolide naar die stoere hardloper terwijl hij zelf doordendert naar Zandvoort. Zijn volgauto laat mij wel nog even mijn tijd zien en hoeveel seconden ik voor lig op de concurrentie die al gelopen heeft. Ook zij rijden verder door Noordvoort richting Zandvoort.

Noordvoort? Wacht even, dat klopt niet, ik ben te ver doorgelopen! Het ging ook zo voor de wind. Dus snel omkeren en weer op koers naar strandopgang Nederzandt. Vlak voor mij een zandbank geheel omringd door water. Die moet ik vermijden want iedereen weet wat een gedonder Robinson Crusoë destijds op een eiland heeft gehad.

Links en rechts van de strandopgang bij Nederzandt staan Eric Weijers en Robin Gerlof mij fanatiek aan te moedigen. Zo’n 67-jarige die dit toch maar weer even flikt dwingt bij hen bewondering af. Ze proberen een stukje mee te lopen maar ze moeten uiteraard al snel afhaken. “Dit is topsport-niveau!” “Ongezien!” “Hardloper van de eeuw!” “Wanneer zijn de Olympische spelen?” hoor ik ze nog net roepen, maar dat kan ook het nasuizen van mijn oren zijn na het passeren van die bolide van Verstappen. 

De strandlopertjes blijken ook een eigen wedstrijdje te hebben want ineens zie ik ze op de Noraweg als een bezetene elkaar voortdurend passeren, achterna gezeten door een kudde herten die op hun beurt worden achtervolgd door een roedel vossen. Wel met een mondkapje op want vossen zijn zeer gevoelig voor coronavirussen, dat is algemeen bekend. Ik spring achterop het grootste hert en lift een stukje mee, ondertussen de springveren weer even beter op hun plaats brengend. Verderop staat de boswachter alvast het Wilhelmus te spelen, samen met Boudewijn de Groot, die met zijn circus Jeroen Bosch bezig is het laatste zandgebak naar het Land van Maas en Waal te brengen. De voorzitter van de NSL staat met een scheidsrechterfluit op de hoogste heuvel met een rode kaart te zwaaien: springveren is tot daar aan toe maar achterop een hert plaatsnemen mag echt niet! 

Ik demonteer de springveren, geef ze aan de strandlopertjes, verf nog snel even de letters NSL in de flank van het hert, spring van het hert af, ontwijk de rode kaart en kan net op tijd mijn horloge nog stilzetten bij de finish! Oef, wat een wereldtijd. Ik geef onmiddellijk mijn tijd door aan vrijwilligers@av-nsl.nl Een toptijd waar niemand meer aan gaat komen, dat staat vast. Die Piet van Dongen bokaal is binnen. Met een euforisch gemoed plan ik alvast een overwinningsfeest. Max Verstappen is nog even terug gereden om mij te feliciteren en te helpen met het openen van de champagnefles, want daar heeft hij veel ervaring mee. De boswachter rijdt uit puur enthousiasme achterstevoren op twee herten tegelijk. De strandlopertjes applaudisseren met hun vleugeltjes en Boudewijn de Groot heeft zich uit de voeten gemaakt naar het feestje bij Klaas Vaak, nog net op het juiste moment zand in mijn ogen strooiend...

Eenmaal weer wakker dringt de werkelijkheid zich al snel aan mij op. Weg sublieme overwinning! In het echte leven blijk ik toch voorbij gelopen te zijn door Huub, Ronald en Eric. 

Nou ja, volgend jaar weer een kans!

Koen Zonneveld